Choroby tarczycy

Diagnostyka chorób tarczycy

Do podstawowych metod diagnostycznych chorób tarczycy zalicza się oznaczenie poziomu hormonów (T3, T4 oraz TSH), które wykonywane podczas badania krwi oraz USG tego gruczołu. Badania z krwi pozwalają lekarzom na postawienie diagnozy w zakresie chorób związanych z nieprawidłowym wydzielaniem hormonów tarczycy takich jak jej nadczynność czy niedoczynność. Dodatkowo oznaczenie poziomu przeciwciał tzw. anty: TPO, Tg lub TSHR  pozwalają na ustalenie przyczyn zaburzeń tarczycy takich jak choroba Hashimoto czy Gravesa-Basedova. Poza regularną kontrolą poziomu hormonów warto również zwracać uwagę na wszystkie niepokojące zmiany w obrębie szyi takie jak powiększenie jej obwodu czy pojawiające się guzki, które zawsze powinny być skonsultowane przez specjalistę jak również poddane szerszej diagnostyce w postaci USG. Badanie USG pozwala na ocenę rozmiaru tarczycy oraz przytarczyc jak również dostarcza lekarzom informacji na temat ewentualnie toczącego się w obrębie tego gruczołu stanu zapalnego. Dodatkowo dzięki USG możliwe jest wykrycie guzków tarczycy oraz zbadanie ich wielkości, kształtu, położenia względem sąsiednich struktur oraz zobrazowanie obecności zwapnień. Podczas USG tarczycy badane są również okoliczne struktury takie jak ślinianki, węzły chłonne, przytarczyce czy duże naczynia. W przypadku wykrycia guzków tarczycy w uzasadnionych przypadkach lekarz może zlecić wykonanie badania dodatkowego, którym jest biopsja tarczycy. Biopsja jest badaniem podczas, którego za pomocą niewielkiego nakłucia pod kontrolą USG dokonuje się pobrania wycinka z guzka tarczycy. Badanie to rekomendowane jest głównie pacjentom, u których zmiany guzkowe przekraczają wielkość 1 cm, a ich tempo powiększania się lub wygląd budzą zaniepokojenie lekarza. Za pomocą biopsji tarczy można dokonać oceny, czy podejrzany guzek ma charakter łagodny czy złośliwy.

Objawy chorób tarczycy

Objawy nieprawidłowo funkcjonującej tarczy są nieswoiste dlatego też pacjenci często mylą je z uczuciem przemęczenia czy osłabieniem. Do rozpoznania choroby w obrębie tarczycy w wielu przypadkach dochodzi podczas rutynowych wizyt kontrolnych, niekiedy już po wielu latach od wystąpienia pierwszych oznak choroby podstawowej. W przypadku nadczynności tarczycy pacjenci najczęściej uskarżają się na uczucie gorąca, wzmożoną potliwość, drżenia rąk czy uczucie kołatania serca. Wielu chorych wśród objawów wymienia również wypadanie włosów, bezsenność, spadek masy ciała czy osłabienie siły mięśniowej. Natomiast niedoczynności tarczycy w głównej mierze towarzyszą objawy depresyjne oraz spadek sprawności intelektualnej. Dodatkowo do symptomów niedoczynności zalicza się uczucie ciągłego zimna, przewlekłego zmęczenia jak również wzrost masy ciała i spowolnienie czynności serca.  Guzki i powiększenie samej tarczycy  w większości przypadków nie wywołują żadnych objawów, a do symptomów takich jak uczucie ucisku w okolicy szyi, duszności czy  trudności w połykaniu dochodzi zazwyczaj w sytuacji kiedy zmiany przybiorą już spore rozmiary.

Operacyjne leczenie tarczycy  

Wskazaniem do operacyjnego leczenia tarczycy w postaci radykalnego jej usunięcia lub tylko fragmentu, czyli płata jest przede wszystkim zdiagnozowany rak tarczycy lub istnienie jego podejrzenia. Dodatkowo decyzja o konieczności przeprowadzenia interwencji chirurgicznej podejmowana jest również w przypadku pacjentów, u których obecność dużego wola powoduje objawy utrudniające normalne funkcjonowanie takie jak duszności, trudności w przełykaniu czy  powoduje ucisk i przewężenie tchawicy czy żył szyjnych. Inną grupą pacjentów kwalifikowanych do zabiegów są ci, u których obserwuje się szybki rozrost wola pomimo zastosowanego leczenia jak również, u których zmiana ogniskowa ma średnicę większą niż  4 cm. Zabiegi przeprowadzane są również ze wskazań względnych tzw. estetycznych w sytuacji występowania tzw. wola olbrzymiego nawet kiedy zachowana jest prawidłowa funkcja tarczycy.