Rak endometrium to nie wyrok
Rak endometrium inaczej rak błony śluzowej trzonu macicy jest jednym z najczęściej występujących nowotworów u kobiet. Jak wynika z Krajowego Rejestru Nowotworów w 2020 r. choroba ta dotknęła ponad 6,6 tys. Polek, co stanowi 7,2% zachorowań na nowotwory wśród kobiet w naszym kraju. W większości przypadków rak endometrium diagnozowany jest u kobiet w wieku pomenopauzalnym, najczęściej po 50-tym roku życia. Głównym czynnikiem ryzyka jest otyłość – problem współczesnych czasów. Niestety, aktualnie wszechobecna pandemia, siedzący tryb życia, niestosowanie się do zaleceń dietetycznych, z pewnością spotęgują ten problem. O tym czym jest rak endometrium, jakie są jego objawy, jak się go diagnozuje oraz jak wygląda operacyjne leczenie tego nowotworu rozmawiamy z dr n. med. Maciejem Olszewskiem – specjalistą w dziedzinie ginekologii onkologicznej, specjalizującym się w operacyjnym leczeniu nowotworów ginekologicznych z wykorzystaniem technik małoinwazyjnych w tym robota.
Czym jest rak endometrium i jakie są czynniki ryzyka zachorowania?
Rak endometrium to nieprawidłowy proces rozrostowy komórek błony śluzowej macicy, wyściełającej jamę macicy. Do głównych czynników ryzyka rozwoju raka trzonu macicy należą m.in.: otyłość, cukrzyca, długotrwała estrogenowa hormonalna terapia menopauzy, nierództwo, wczesny wiek pierwszej miesiączki, jak również późny wiek pojawienia się menopauzy. Zdecydowanie wyższe ryzyko zachorowania na ten nowotwór obserwuje się w przypadku kobiet z zespołem Lyncha oraz zespołem policystycznych jajników.
Jakie są objawy raka endometrium?
Rak trzonu macicy w większości przypadków manifestuje się nieprawidłowymi krwawieniami z dróg rodnych. Tylko 5% zachorowań przebiega w sposób bezobjawowy. W przypadku kobiet w wieku pomenopauzalnym, u których minął więcej niż rok od ostatniej miesiączki, każde pojawiające się krwawienie z dróg rodnych powinno być zweryfikowane. U młodszych kobiet należy zwrócić uwagę na krwawienia międzymiesiączkowe lub nieregularne miesiączki, szczególnie przy współistniejących czynnikach ryzyka. Niepokojącym mogą być towarzyszące bóle podbrzusza, czy bóle kręgosłupa.
W jaki sposób można zdiagnozować raka trzonu macicy?
Podstawowym narzędziem diagnostycznym raka trzonu macicy jest badanie ultrasonograficzne sondą dopochwową. Pozwala ono ocenić grubość błony śluzowej macicy. U kobiet w wieku reprodukcyjnym grubość ta będzie zależna od dnia cyklu miesiączkowego. Natomiast gdy grubość błony śluzowa macicy u kobiet pomenopauzalnych jest większej niż 4mm, należy rozszerzyć diagnostykę o zabieg histeroskopii, pozwalający na obrazowanie wnętrza jamy macicy oraz wyłyżeczkowanie lub biopsję jamy macicy, co pozwala na uzyskanie wyniku histologicznego badanych tkanek. W przypadku potwierdzenie raka endometrium w badaniu histopatologicznych wskazane jest wykonanie badań niezbędnych do operacji, w tym rtg klatki piersiowej oraz badania CT (tomografii komputerowej) miednicy małej i jamy brzusznej.
Operacyjne leczenie raka endometrium z wykorzystaniem robota
W większości przypadków u pacjentek z potwierdzonym rakiem endometrium dalszym postępowaniem jest leczenia chirurgiczne. Współczesna medycyna oferuje rozliczne możliwości leczenia zabiegowego, ze szczególnym uwzględnieniem technik małoinwazyjnych laparoskopowych, jak również z użyciem robota. Zabiegi te niosą ze sobą wiele korzyści dla pacjentek, począwszy od zdecydowanie mniejszej ilość powikłań okołooperacyjnych, po minimalne 4-5 nacięć skóry o średnicy 1 cm. Operacje z wykorzystaniem robota cechuje precyzja, co umożliwia dotarcie do struktur, które zdecydowanie trudno uwidocznić w klasycznej chirurgii, stabilność obrazu, co zmniejsza drżenie rąk chirurga, minimalizację powikłań śród- i pooperacyjnych, w tym dolegliwości bólowych, utraty krwi i ryzyka infekcji. Szybsza rekonwalescencja i lepszy efekt kosmetyczny w postaci niewielkich blizn wpływa korzystnie na jakość życia pacjentek. Zastosowanie robota w leczeniu operacyjnym raka trzonu macicy pozwala także pacjentkom z dużym stopniem otyłości na wykonanie procedury małoinwazyjnej dzięki czemu mają one możliwość uniknięcia typowych i częstych dla tej grupy pacjentek, problemów z gojeniem się ran i dłuższej rehabilitacji pooperacyjnej.
